تو شدی دیـده که آمـال به جـنّت نکشد            سرو هم چون قد زیبای تو قامت نکشد

شـب مـیـلاد تو دکـانِ همه تـخـته شـده            مـاه در چـاه فـرو رفـته خجـالت نکشد

از گـدایانِ تو پرسیدم و گـفـتـند جواب            آنکه با توست دگـر مـنت دولت نکـشد

میـلِ نـقـاش، عـلی بود کـشـید امـا دیـد            قلمش جز به روی ماه تو صورت نکشد

چوبۀ پرچـم تو حکم عمود است به ما            گره‌اش وا نشد آنکس که علامت نکشد

دیـدنِ گـنـبـد تو آخـر دنـیـای من است            کار این چـشم دگر تا به قـیامت نکـشد

گفت اربـاب که او هم به تو آورد پـناه            هر چه جز شـانۀ تو بارِ امـامت نکشد

از همان بدو تـولـد به تو گفت اُمِّ بنـین            که محال‌ست تو کارت به شهادت نکشد